اجتماع

بسم الله الرحمن الرحیم

خواهر و برادر مسلمانم، سلام؛

روزهای عمرمان پیاپی در حال سپری شدن هستند و ما هنوز در کوچه پس کوچه های رشد و ترقی به دنبال مسیری هستیم که راه درست زندگی را به ما نشان بدهد. درون فطرتِ حقیقت جوی من و تو مبانی بسیار عمیقی حک شده است که به داشتن آن می بالیم. من به اعتقادات صحیح و زیبای تو ایمان دارم. به خدا خطا می کنند آن خشکه مقدس هایی که امثال تو را بی دین می پندارند. ما همان روز اولی که چشم به جهان گشودیم، از همان وقت که صدای زیبای اذان در گوش هامان طنین انداز شد، قلب هامان نور اسلام گرفت. من و تو با محبت به خدای یکتا و اعتقاد قلبی به پیامبر مهربانی ها و دوستی با اهل بیت عصمت و طهارت رشد کردیم و از همان سنین کودکی با کتاب حکمت الهی، با قرآن کریم، مأنوس بوده ایم.

همه ما سوره مبارکه حمد را از بریم و می دانی که در آن گفته شده "ایاک نعبد و ایاک نستعین" تنها تو را می پرستیم و تنها از تو یاری می جوییم. پس کس دیگری جز ذات مقدس الهی را لایق پرستیدن نمی دانی و آموختی تقاضاکردن خواسته ها از کسی غیر از او خطاست. من و تو خوب می دانیم به هنگام مشکلات و سختی ها باید دست به دامان خدایی شویم که ما را دوست دارد و ما نیز با تمام وجودمان به او عشق می ورزیم و ایمان داریم که فقط درد ما را او می داند و تنها او عالم به راه درمان است. (یا من اسمه دواء و ذکره شفاء ...)

او خدایی است که در این دار مکافات، برای طراوت روحی مان، تداوم آرامش قلبی مان و برای هر مصلحتی که علمش نزد اوست در کتاب مقدسش به ما امر کرده تا با او به راز و نیاز بپردازیم (أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْری: نماز را برای یادآوری من اقامه کن: طه/14‏... أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب‏: تنها با یاد خدا دلها آرام می شود: رعد/28) و ادای نماز را از واجبات عینی برشمرده (إِنَّ الصَّلاةَ کانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ کِتاباً مَوْقُوتا: مسلماً نماز همواره در اوقاتى مشخص و معین وظیفه‏اى مقرّر و لازم بر مؤمنان است: نساء/103).

نماز، ضروری ترین اعتقاد عملی مسلمانان می باشد که بیش از سایر احکام دین و در حدود صدبار از آن در قرآن یاد شده و حدود یک ششم کل روایات فقهی ما را شامل می شود. اولین اقدامی که پیامبر اکرم حتی قبل از اعلام نبوت به طور رسمی با همراهی حضرت خدیجه سلام الله علیها و علی علیه السلام در مقابل کعبه انجام داد نماز بود. نماز حکمی است که به طور متواتر و دقیق و با حجم بسیار زیاد از صدر اسلام تا کنون با نقلهای تاریخی معتبر بدون هیچ کم و کاست به ما رسیده و افعال این عمل عبادی سینه به سینه از آباء و اجدادمان تا این زمان کشیده شده است.

ای عزیز، یک انسان برای خوب بودن و خوب ماندن نیازمند به نماز است. مسلما درک ما خیلی پایین تر از آن است که از تمامی اسرار این فریضه ی بی بدیل الهی آگاه شویم ولی خداوند متعال عزم و اراده خاصی در آن قرار داده تا با عمل به آن از فساد و تباهی به دور باشیم (أَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَر: نماز را برپا دار، یقیناً نماز از کارهاى زشت، و کارهاى ناپسند باز مى‏دارد: عنکبوت/45) از طرفی اولین چیزی که اهل آتش از ملاک های بد خود به آن اعتراف می کنند بی نمازی است (ما سَلَکَکُمْ فی‏ سَقَر* قالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّین‏: چه چیز شما را به دوزخ وارد کرد؟* مى‏گویند: ما از نمازگزاران نبودیم‏: مدثر/42و43)

خداوند متعال به عبادات ما نیازی ندارد ولی انسان برای تکامل و رشد خود به طور جدی نیازمند استحکام ارتباط خود با اوست. از طرفی عقل و فطرت انسان مجاز نمی داند در قبال این همه نعمات واسعه الهی که از اصل وجودمان تا عالم بی کران خلقت را شامل می شود سر خضوع و تواضع در مقابل عالِم مطلق و قادر بی همتا فرو نیاورد.

در جای جایِ آیات و روایاتِ دین عزیزمان شاهد نشانه های عظمت این عبادت خاص و اهمیت آن نزد ایزد منّان هستیم. از جمله روایات بسیارمعتبر است که نماز را ستون دین تعبیر می کند. (إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ قَالَ: الصَّلَاةُ عَمُودُ دِینِکُم: نماز ستون دین شماست: کافی ، ج‏3، ص: 54) حال تصور کنید اگر بنایی ستون نداشته باشد آیا قِوام آن ممکن خواهد بود؟ از قول پیامبر اکرم در لسان روایات نقل شده است که (مَا بَیْنَ الْکُفْرِ وَ الْإِیمَانِ‏ إِلَّا تَرْکُ‏ الصَّلَاة: بین کفر و ایمان چیزی قرار ندارد مگر ترک نماز: وسائل الشیعه ج4 ص43) کفری که در قبال ترک نماز بدست می آید در مقابل اسلام نیست بلکه در مقابل ایمان است (قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ‏ تُؤْمِنُوا وَ لکِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا یَدْخُلِ الْإیمانُ فی‏ قُلُوبِکُمْ: بادیه‏نشینان گفتند: ما ایمان آوردیم. بگو: ایمان نیاورده‏اید، بلکه بگویید: اسلام آورده‏ایم؛ زیرا هنوز ایمان در دل هایتان وارد نشده است: حجرات/14) اینکه ما ادعای پرستش خدای متعال و مهربان را کنیم ملازم است با اینکه اوامر او را اطاعت کرده، خود را مطابق با خواسته ی او در مسیر تعالی و پیشرفت قرار دهیم چرا که فقط او از همه به ما نزدیکتر و از همه به ما دلسوزتر است. (وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجیبُوا لی‏ وَ لْیُؤْمِنُوا بی‏ لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُون‏: هنگامى که بندگانم از تو درباره من بپرسند، [بگو:] یقیناً من نزدیکم، دعاى دعا کننده را زمانى که مرا بخواند اجابت مى‏کنم؛ پس باید دعوتم را بپذیرند و به من ایمان آورند، تا [به حقّ و حقیقت‏] راه یابند [و به مقصد اعلى برسند]: بقره/186) 

همین طور در روایات، نماز شرط قبولی سایر اعمال ذکر شده است: (أَوَّلُ‏ مَا یُحَاسَبُ‏ الْعَبْدُ الصَّلَاةُ فَإِنْ قُبِلَتْ قُبِلَ مَا سِوَاهَا وَ إِنْ رُدَّتْ رُدَّ مَا سِوَاهَا: اولین چیزی که از بندگان در روز محشر مورد محاسبه قرار می گیرد نماز است اگر قبول شود بقیه اعمال هم مورد قبول واقع می شود و اگر رد شود بقیه اعمال هم پذیرفته نخواهد شد: فلاح السائل و نجاح المسائل، ص: 127)

بنا به نقل صحیح و معتبر آخرین عبارتی که فراوان از حضرت صادق علیه السلام قبل از شهادت در لحظه احتضار بیان شده است این می باشد که: (وَ قَالَ الصَّادِقُ ع‏ إِنَ‏ شَفَاعَتَنَا لَا تَنَالُ‏ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاة: هرگز شفاعت ما بر مردمی که نماز را سبک بشمارند نخواهد رسید: من لا یحضره الفقیه، ج‏1، ص: 206) لازم به ذکر است مقام شفاعت اهل بیت آخرین راهی است که بنده می تواند در سرای جزاء برای نجات از عذاب الهی از آن بهره مند شود. خداوند متعال نیز آنانی را که نماز را سبک می گیرند قبیح می شمارد: (فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ * الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ: پس واى بر نمازگزاران* کسانی که از نمازشان غافل و نسبت به آن سهل‏انگارند: ماعون 5و6).

گاهی اوقات خستگی ناشی از زندگی های دشوار امروزی و مدت بسیاری در مسیر الهی نبودن ما را از شروع صراط الهی ناامید کرده تا حدی که به خود می گوییم دیگر آنقدر قلب من تیره شده که روحم تحمل چنین بندگی را ندارد. ولی بدان ناامیدی بزرگترین حیله ی شیطان است درحالیکه خداوند با چنین حال برکت زندگی ما را تضمین نموده است (الزمر : 53 قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیم‏* وَ أَنیبُوا إِلى‏ رَبِّکُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ الْعَذابُ ثُمَّ لا تُنْصَرُون‏: بگو: اى بندگان من که [با ارتکاب گناه‏] بر خود اسراف و ستم کرده اید! از رحمت خدا نومید نشوید، یقیناً خدا همه گناهان را مى‏آمرزد؛ زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است؛* و به سوى پروردگارتان بازگردید و تسلیم [فرمان‏ها و احکام‏] او شوید، پیش از آنکه شما را عذاب آید آن گاه یارى نشوید: زمر/53و54).

امیدوارم کلام الهی و نور سخنان اهل بیت علیهم السلام همیشه روشن بخش زندگی پر از امید ما باشد.

اگر هنوز هرگونه شبهه ای راجع به فریضه عینی نماز داشتید پاسخگو خواهیم بود انشاء الله ...